Room

I entered the four-cornered room hesitantly. A cell of hostility. It was chaotic. People are running back and forth. The floor was bloody mess. The odor regurgitates my stomach. I want to puke. My thoughts are uncertain.

The prophylactic odor tingles my nose. I squeezed vigilantly. But they asked me to get out because of my viral plague. I rolled my eyes. I stayed for a moment.

The light dramaticallyperplexing at the middle. I can hear the tick tack of the clock, it was like a death sentence. The stabbed young man was ready to meet the angel of death. But those healers are not ready to forgo.It was a butchered place with a consent. - Operating Room

Body

I am very sorry. I love you with all my mind and soul. I come to you with a humble heart to ask for forgiveness. My days will not be as complete without your compassion. Please embrace me with your unconditional love. My best was never enough to mend your heart.

You did not say any single word but I feel your sincerity and love. I left my seat. I am crying out loud but no one hears me. My bleeding heart suggest me to walk away. People are calmly heading to the narrow alley. I follow them.

I reached the altar. The ambiance was holy. The tall ceiling glorify the spirit of Christianity. The Priest uttered " Body of the Christ" .  I replied "Amen". 

Misfortune

The magnificent bell starts to cry.

The Police hold his hand to stop. The modes of transportation constricted accordingly. People walking by keep silent. The pedestrian is empty. In a jiffy, an ambulance is arriving furiously, the siren command to cop out. Then, I heard a screech. Scrambled. A synonymous cry.

Panic state was contained in the area. I hold my breath. I disguised. I am blind to disgrace. I am afraid of mercy. I run away.

People dispersed. The church bell is on hold. Silence to respect the "Angelus Prayer" was ruined.

Rear View

The dim light is suggesting me to take off my clothes. Then, I stood up in front of the mirror for a while. I stared my naked body and assessed my vanity. These physical changes reconcile my insanity.

My receding hairline screaming for a good shave but I did this an hour ago. I picked some baby hairs by plucking it. It hurts badly. There was a dripping of minute blood and throbbing pain afterwards. My legs begin to tremble and I fainted...

The resounding of my alarm clock brought me to wake up. Again, my eyeballs seduced by my mirror and I felt taunted. I hate everything I saw before me. I jabbed irresistibly. These sharp pieces are like bullet shots firing to my dearly loved face. The blood was divine. I love myself. - Narcissism 

Chores

Boredom sucks. The heatwave is radiantly settling on my tanned and oily skin. My facial hair is struggling with oozing sweat. My back is already shouting for a nice lay off but I must endure this little sacrifice.

My biceps are voluntarily squeezing and lifting. My flank muscles are beginning to retire. The heavy bearing towels are laid on the steel sheet. My undergarments are under the sun. My other clothes are dancing with the fierce wind.

The disturbing pain caused by the galvanized sheet roof due to rough stepping on it but it compliments the chirping of the birds and swirling of the heterogeneous trees.

 Where Am I?

I am on the rooftop,  just finished my laundry and hanging my clothes....

Parasite

Ang taba ng prokyano ko ngayon. Balbon, pandak at mahaba ang ... amft! Nakakagigil siya, gusto kong tumanda sa piling niya. Hindi ako mag iinarte, hindi ako magrereklamo at hinding hindi ako magiging pasaway sa kanyang kagustuhan. Mahilig siyang mangalmot at gustong gusto kong iwasan dahil sa hatid nitong kuryente. Hide and seek ang drama!

Lapit ka, amuyin mo ang aking alindog at kainin mo ako. Ahihi. Bomba lang db?  Ang landi ko. Gusto ko lang namang maging masaya at masagana sa tabi mo. Handa akong iwan ang aking lungga para naman maranasan ko ang lambot ng iyong katawan. Mag paparami ako, aking mahal. Ikaw lang ang aking pag-asa upang mabuhay. Pag hindi mo ako pinagbigyan, ako'y mamamayat at tuluyan ng mamatay. - Ang ambisyosang garapata. Eeeeeks.....

Hold On

Walang atrasan. Walang keme. Matatag sa kalungkutan at malakas na pangangatawan. Yan ang mga katangian na nakikita ko sa pagiging marino. Propesyong hindi sumagi sa isipan ko. Hindi ko ito pinangarap.

Pero hanga ako sa mga taong ngtatrabaho sa loob ng barko. Natrauma siguro ako kasi yung lola ko, dati siyang bumibiyahe papuntang Mindanao para bisitahin ang kanyang anak. Nagkukwento pa lang siya, ako'y nalulula na sa hilo at kalungkutan. Ang araw na lumilipas sa barko ay parang duyan na walang katiyakan kung saan sisikat ang araw at lulubog ang buwan. 

Ako'y isang nars, pag nag-umpisa ang shift namin- may endorsement ng pasyente, kagamitan at mga nakaligtaang bagay. Responsibilidad naming bantayan ang pasyente at ibigay ang pangangailangan upang makalabas sila ng hospital sa madaling panahon.Sa Barko kaya?

Sa akin lang, ang isang paa nila ay nasa hukay na at kayang hilahin ang buong katawan pag nagalit ang kalikasan. Responsiblidad nilang pangalagaan ang barko at ang mga biyahero. Wala kang masisilayan kundi kadiliman ng mundo at ang maririnig mo ay paghampas ng malalaking alon. Walang kasing saya ang mararamdaman pag nakita mo na ang puerto ng isla at malapit ng umahon. Parang nars din, pag nabuhayan, naging masigla ang pasyente at napangiti mo ang mga kapamilya nila, isang malaking pasasalamat. Ito'y binubuo ang iyong pagkatao bilang isang nagmamahal sa kapwa nilalang.

Footstep

Saan ka man paroroon, kasama mo ako palagi. Hindi kita iiwan sa gitna ng kawalan. Aalalayan kita hanggang kailanman. Tag-araw o tag-ulan, nandito lang ako para sayo. Kahit binabalewala mo lang ako, tatahimik lang ako sa likod mo. Pag galit ka sa mundo, ok lang sakin para ihampas mo. Kung may mabigat kang problema, tawagin mo lang ako at magkasama tayong luluhod para humingi ng Tulong sa Kanya. 

Pag nanawa ka na sakin, dito lang ako sa tabi. Pag pinamigay mo na ako sa iba, ako'y iiyak dahil sa panahong ito, hindi mo na ako kailangan. - Tsinelas

Saling Pusa

"Anak, congratulations, kahit wala ang Mama, palagi kitang sinasama sa prayers ko, nandiyan si Papa para kasama mo sa pagtatapos. Pag-uwi ko, bibilhan kita ng robot"- Mama

Ang sarap ng pakiramdam pag kasama kita kahit sandali lamang. Tatlong oras sa isang araw ay sapat na para pagsilbihan kita. Ang aking katawan ay parang along bumabaybay sa mga natitirang sandali. Tumututol ang aking isipan upang ikaw ay lubayan. - Kabit

Nasaan na ang tatay ko kaya? Wala na naman siya para mag sabit ng medalya. Bakit palagi na lang akong nag-iisa sa ganitong okasyon. Walang saysay ang sayang hatid nito bilang pinarangalan ng pinakamagaling sa klase kung walang kapamilya- Akechi

-Blast from the past-

Suck

Lumapat ang aking ilong sa makinis niyang batok. Inamoy ko at nilasap ang natitirang segundo ng aming pagkikita. Tumayo ang aking mga buhok sa hatid nitong bango at sarap. Ang aking mga kamay ay nangangatog na sa lambot ng kanyang balat.

Hindi ako mapakali sa pagdampi ng aking labi. Unti unti kong inilapat at ninamnam ang halimuyak na hatid nito. Bumaba ako ng bahagya dahil malikot ang kanyang mga kamay. Pababa ako sa kanyang makikinis na balikat. Dito ako tumagal at sinipsip ang kanyang madugong alindog. Hindi ako nakontento sa pagsipsip hanggang bumalikwas siya at sinapak niya ako. Whew muntik na akong tamaan ng kanyang nagngangalit na kamay - Ang Lamok...

Sharpener

Pumunta kami sa Vigan kanina dahil may National Bookstore sila. Naalala ko tuloy noong bata ako na kulang sa lahat ng bagay lalo na sa kagamitang pang-eskwela.

LAPIS. Ayoko ng matulis na lapis. Gusto ko ng nahahasa sa kutsilyo. Eto na ang nakagisnan ko noong bata ako, dito ako natutong humasa ng lapis sa pamamagitan ng kitchen knife. Mahirap ang buhay noon.

Muntik na akong nawalan ng isang daliri dahil sa kaignorantehan pero habang tumatagal, hinahasa ang karunungan at kakayahan sa pagbalanse ng darating na pagsubok sa buhay. Hinanakit ang dinanas ko sa aking tatay dahil ayaw niyang maging bading ako at tinuring na parang estranghero sa bahay.

Pero nagpapasalamat pa rin ako dahil sa hindi sapat na pangangailangan, hindi ko sana mararanasan ang hirap na dala ng buhay at ginhawang hatid nito sa huli. Ang buhay ay parang pantasa, sa madaling paraan- gamitin mo ang mechanical sharpener pero hindi mo marahil mararanasan ang tunay na kahulugan ng buhay o yung kutsilyo na pwede mong ikasugat pero ang sarap ng pakiramdam kung pinaghirapan mo ng husto.

Rainbow

Ang mga taxi sa Thailand. The traffic jam is worth waiting if you are looking at these pastel cars. Nakakagaan ng buhay. Their government is thriving to change the moods of the drivers. Kung ganito din sana ang Pilipinas, ang mga taxi operators, kaso nangangalamuta na ang mga driver para lang makapag uwi ng pera sa pamilya, pagpapapintura pa kaya?

  

Ang mga taxi driver dito sa Pinas ay may kanya kanyang istorya. Nag tataxi kasi ako dati going to Cardinal Santos, galing ako Makati kaya malayo layo ang tatahakin. May mga ilocanong drivers na nakilala ko, mayayabang talaga at sasabihing may baril kasi dating driver ng Partas o private driver ni Farinas at Singson. May mga driver na dakdak lang ng dakdak, hindi nauubusan dahil sa sintemyento sa gobyerno. May mga nag ooffer din ng panandaliang aliw, sayang nga lang kasi may trabaho hahaha. May tumanda na pero napag aral naman niya yung mga anak sa prestige schools. 

Mostly, taga pakining ng AM radio. Dito ako nababagot kasi, hindi sila nauubusan ng kwento. Nakarating na ako sa hospital at nagbabayad na ako ng metro pero sige pa rin sila sa katatalak. kalokah! Kuya, paampon ka kay ating Korina o kaya kay Manong Ted!

Pink Mafia

Anlakas lang maka Pink Five ng trykes namin dito sa lupalup ng Balaoan, La Union. It is a gay pride everyday seeing these cutesy pinkish trykes, napapalingon lahat ng motorista. Kinabog ang MMDA sa Metro. Very Vibrant Pink!

Sa lahat ng bayan ng La Union, pag tinanong mong Balaoan " killing field o mamamatay tao lang". Ayokong magtalak dahil maraming ears from the wall and eyes from the floor. Kaya ang project ni Mayor, maging pink ang trykes to change these dilemma at maging commercialized na rin ang bayan namin. Pero hanggang ngayon, it is small town but maraming nakaka angat ng buhay at shala shalang pipol.

Pag naalala ko ang kulay pink, andaming pumapasok sa isipan ko. Ang Bioman na di ko natapos noong bata akechi kasi nasira yung TV namin. Yung MMDA na pinakita sa CNN like it worsen the imagery of the Philippines, yung Barbie na hindi ko mabili bili until now kasi nahihiya akechi (hahaha), ang Pink Morgue na book kasi walang powerbooks dito (pupunta pa ako sa Manila), ang  Pink culture sa Korea, at marami pa.. ZZZzzzzzz..